Güney Saskatchewan’daki Lakota Woodmountain Rezervi’nin bir üyesiyim.

Büyük büyükannem, Sitting Bull ve halkıyla birlikte Woodmountain’a yürümüş. Büyükannem ve annem Woodmountain’da doğmuşlar. Hayat bana öyle çok fırsat sundu ki, bu beni her zaman alçakgönüllü tutuyor. Hüzün, istismar ve utançla dolu yoksul bir başlangıca rağmen hayatta kaldım! Yirmi dört yıl boyunca farklı şekillerde öğretmenlik yaptım. Dört yıl boyunca her hafta 150 çocuğa resim dersi verdim. Ayrıca yetişkinlere yönelik sürekli eğitim programlarında da eğitmenlik yaptım. On beş yıl boyunca bir erkek lisesine özel sunumlar yapmam için davet edildim. Kültürümüzü paylaştım ama aynı zamanda bizi hâlâ yaralayan tarihimizin acı yönlerini de anlatmak zorundaydım. İyiyi de kötüyü de paylaşmak gerek… ne diyebilirim ki? Vancouver’daki şehir okullarında üç yıl boyunca kültürel zenginleştirme görevlisi olarak çalıştım. Çocuklara ve ailelerine destek olmak için elimden geleni yaptım. Zor bir dönemdi; yoksulluğun en ağır hâli. Yine de çocuklar o kadar tatlı, sevgi dolu ve zekiydiler ki! Meslektaşlarımla mesleki gelişim günlerinde ders vermekten büyük keyif aldım. Ayrıca muhtemelen Vancouver’daki her okulu ziyaret edip ilkokuldan ortaokula kadar öğrencilere hikâyeler anlattım.

Tüm bunların arasında çocukken başıma gelenleri anlamaya çalıştım. Şunu söyleyebilirim ki, acı dolu bir çocukluk geçmişinden iyileşmek bir ömür sürüyor. Yaşayabilmek için iyi olana sıkı sıkıya tutunmak zorundaydım. Bunu, benzer bir geçmişten gelenlerin de bilmesi için paylaşıyorum: işler gerçekten daha iyiye gidebilir. Birkaç düzine resim sergim, birkaç kitabım ve 91 çocuk programım oldu. Bana yardım eden o kadar çok iyi insan oldu ki, düşündükçe hayrete düşüyorum. Vizyonuma inanan herkese minnettarım; hem de çok.

Her zaman tüm insanlar için dua ediyorum.

Yaradana sevgiyle bağlıyım ve tüm Wakanheja için dua ediyorum.